Taun Hunnersten
Ik seih dor in de Stuf ‘nen ståtschen Sessel ståhn.
Dor sitt uns Mutting in, wi will‘n mål rinner gåhn.
Se sinniert so vör sik hen un ward nu hunnert.
Un dat süht so ut, as wenn se sik dor œwer wunnert.
Up ehren Schoot, dor hett se ‘n poor Biller liggen.
Se ward ehr Gedanken in‘ Harfst nå buten schicken.
Wat seggen mien Kinner? Bün hunnert Johr?
Dat glöf ik nich, dat‘s sicher nich wohr!
Mit hunnert sünd doch de Minschen all olt,
kœnen nich mihr kieken un warden all kolt,
un stümprig warn‘s, kœnen nich mihr ornlich gåhn
un måken männig Kudelmuddel in ehr‘n Wahn.
Wat seggen mien Kinner? Bün hunnert Johr?
Dat finn ik nich, dat’s sicher nich wohr!
Ik seih doch noch ganz gaut, bekåm allens mit,
krup de Trepp nå boben wie dunnemals Anning Witt
un lech noch de Hänn, mit dörchdrückt Knei,
flach up den Bodden un kiek dorbi, as sühst mi woll, hei?
Wat meinen mien Kinner? Bün hunnert Johr?
Dat denken se man, dat’s sicher nich wohr!
Gaut, slicht hüren, dat kann‘k man gaut,
gaut seihn, künnt‘k man sihr slicht, blot,
dat hett sich ännert, nå de Operaschion ist‘ bärer wordn.
In Schönwalde seih ik åhn Brill all wedder den Firnsehtorm.
Wat schmunzeln mien Kinner? Bün hunnert Johr?
Dor sünd se nu stolz up? Doch dat is nich wohr!
Ik kåk noch ‘n mächtig fien Dörcheinanner in‘ Pott,
dråch mien Hor krus, åhn ‘nen oll måkenden Zopp.
Un nu kümmt dat Schönst: Mien Hart schlöcht noch rund,
ik fäuhl mi, nich ümmer, œwer mitunner noch ornlich jung.
Wat mummeln de Lüd? Se is hunnert Johr?
Ik sech blot, na und? Is jo gor nich wohr!
Im Öller hemm‘ sik de Sinnen un‘t Gefäuhl afkäuhlt?
Dat‘s nich so. Man is so olt, as man sik fäuhlt.
Heff grot Freud noch an mien säut‘ Urenkelkinner,
mach se giern, stäk ehr dat vörn un achtern rinner.
Wat puckert mien Hart? Büst hunnert Johr?
Büst hunnert Johr? Irrst‘ di dor nich? Is dat würklich wohr?
Ik råd di, måk di dor man noch keen Grappen.
Wi tell‘n noch nich to de ganz ollen Schlappen.
Nee, solang noch de Johannes Heesters singt,
stimm ik mit ein, hür eis, wie dat noch fründlich klingt.
Wat tuscheln de Lüd? Se is hunnert Johr?
Ik sech blot, räd ji man, is jo nich wohr!
Se hett all Bang, wenn se is alleen to Hus?
Röpt denn ehr Swester an, bütt ehr ‘nen fründlich Gruß?
Dat hett mit mien Öller œwer nicks tau daun;
‘n Bangbüx, dat wier‘k as lütt Mäken schon.
Wotau gratulieren mi mien Kinner? To hunnert Johr?
Nu möt‘k woll glöwen, dat‘s sicher woll wohr.
Hüt kåmen se all, bringen Blomen un Läbensfreud mit,
lachen mi an un dat Hart ward mi wiet.
Un ik middenmank mit mien griesen Hor,
jå, dit‘s nu würklich un wohrhaftig wohr.
© Hanns-Eckard Sternberg 10.2009 |
